Σε συνέχεια του προηγούμενου post, βρήκα επιτέλους καιρό να διαλέξω και να επεξεργαστώ 40 φωτογραφίες από τρεις (3) εξερευνητικές εκδρομές του ΟΠΣΙ στην περιοχή του Πάπα τις οποίες ανέβασα στο Φλικρ. Επίσης είχα μια βραδιά έμπνευσης κι έκατσα κι έγραψα περιγραφές και διάφορες πληροφορίες -στα Αγγλικά στο Φλικρ, στα Ελληνικά εδώ.
Εδώ βλέπετε δυο πρόχειρους χάρτες της διαδρομής την οποία εντοπίσαμε.
Αν ανοίξετε το πρωτότυπο από το Φλικρ, θα δείτε τις φωτογραφίες τοποθετημένες με κόκκινες βούλες κατά μήκος της διαδρομής. Στα σημεία που τραβήχτηκαν. Ωραίο κόλπο.
Κι από αυτή τη φωτό που δανείστηκα από καλό φίλο,
πήρα και ζωγράφισα τη διαδρομή στο πραγματικό έδαφος.
Τα σημεία που η γραμμή διακόπτεται με τελίτσες είναι τα ελάχιστα σημεία που ο πεζοπόρος περπατά σε χωματόδρομο.
Πάμε λοιπόν. Έτσι για πλάκα ή και στα σοβαρά οι εξερευνητικές απόπειρες αρχίζουν συμβολικά με το "ζάρι του Θεού" (τύχη) ή όπως άλλοι θέλουν "του Ιούλιου Καίσαρα" (αποφασιστικότητα). Έχει έλθει εξάρα και ώσπου ν' ανέβει κάποιος δυνατός εκεί πάνω να το ξαναρίξει, θα μείνει εξάρα!
Πάμε λοιπόν. Έτσι για πλάκα ή και στα σοβαρά οι εξερευνητικές απόπειρες αρχίζουν συμβολικά με το "ζάρι του Θεού" (τύχη) ή όπως άλλοι θέλουν "του Ιούλιου Καίσαρα" (αποφασιστικότητα). Έχει έλθει εξάρα και ώσπου ν' ανέβει κάποιος δυνατός εκεί πάνω να το ξαναρίξει, θα μείνει εξάρα!
Περιγραφή της διαδρομής.
Την έχουμε ονομάσει "Μονοπάτι των Φαροφυλάκων".
Ξεκινά στο δυτικό άκρο του χωριού Καρκινάγρι, συγκεκριμένα στη περιοχή “Αλυκές”. Στην αρχή για λίγο ακολουθεί το δρόμο. Στη πρώτη στροφή όμως εμείς αφήνουμε το δρόμο και συνεχίζουμε ίσια και μπαίνουμε σε μονοπάτι που προχωρεί παράλληλα με την ακτή. Μετά λιγότερο από μία ώρα περπάτημα μέσα ένα θαυμάσιο ακέραιο τοπίο που κυριαρχούν οι αμμώδεις “κουφωτοί” γρανίτες με τα χαρακτηριστικά σχήματα και τρύπες από τη διάβρωση, καθώς και κάθε είδους φυτά και δέντρα, το μονοπάτι βγαίνει στο χωματόδρομο της Μαύρης που εξυπηρετεί τα διάσπαρτα σπίτια και κτήματα που υπάρχουν σ' αυτή τη περιοχή. Χαρακτηριστικό σημάδι εδώ είναι το κυκλικό πέτρινο κτίσμα που μοιάζει με μικρό πύργο. Ήταν άλλοτε ανεμόμυλος. Ένας πολύ ιδιόρρυθμος ανεμόμυλος αφού λόγω των ισχυρών ανέμων που φυσούν σχεδόν κάθετα από το βουνό, η φτερωτή δεν ήταν προσαρμοσμένη στα πλευρά αλλά στην οροφή. Ήταν δηλαδή ένας ανεμόμυλος με οριζόντια φτερωτή!
Αφήνουμε πίσω μας τον ανεμόμυλο κι ακολουθούμε το χωματόδρομο για αρκετή ώρα μέχρι το τέλος του. Έχουμε καλύψει το μέσον περίπου της απόστασης από το Καρκινάγρι στο Φάρο. Από δω και πέρα... αρχίζουν τα δύσκολα.
Εδώ και χρόνια οι φαροφύλακες δεν πηγαίνουν στο φάρο με τα πόδια από τη παραλιακή διαδρομή κι έτσι το μονοπάτι έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ελάχιστα ίχνη υπάρχουν και από τη τηλεφωνική γραμμή που άλλοτε συνέδεε το Φάρο απ' ευθείας με το χωριό και ακολουθούσε κι αυτή την ίδια περίπου πορεία. Ωστόσο, χωρίς πολύ δυσκολία φτάνει κανείς μέχρι τη “ποριά” - το μακρύ πετρότοιχο που προστατεύει τη Μαύρη από τα κατσίκια. Εκεί είναι ένα χαρακτηριστικό κτήμα με τρία-τέσσερα φαρδιά πεζούλια και και δυο κουφωτούς βράχους (από δω και πέρα θα τους λέμε με το Ικαριώτικο όνομά τους, “Καμάρες”) οι οποίοι όπως άλλοι πολλοί στην περιοχή του Πάπα, είχαν χρησιμεύσει μέχρι πρόσφατα ως πρόχειρες κατοικίες.
Από τη ποριά και πέρα χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να βρει κανείς περάσματα ανάμεσα σε σύρματα, βράχους και αγκάθια, και να συνεχίσει ανεβαίνοντας τη πλαγιά πάντα με κατεύθυνση δυτική. Πάντως στόχος να παρακάμψουμε το ακρωτήριο που στο χάρτη φαίνεται σαν κέρατο και να βγούμε μέσα από ένα “λαιμό” στο νταμάρι που βρίσκεται στη κορυφή του λόφου. Αυτό το νταμάρι είναι μεγάλο και ξεχωρίζει σαν άσπρος λεκές στο δορυφορικό χάρτη της Google. Εδώ απολαμβάνουμε μια καταπληκτική θέα. Τα παλιά χρόνια ήταν εδώ μια βίγλα για τους πειρατές. Πράγματι τα θεμέλια του πύργου σώζονται στο λοφάκι λίγο πάνω από τις εκσκαφές του λατομείου.
Από δω και πέρα τα πράγματα βελτιώνονται κάπως. Ακολουθούμε το δρόμο του νταμαριού μέχρι να δούμε ένα παλιό πέτρινο σπίτι από κάτω αριστερά. Αφήνουμε το δρόμο, πιάνουμε και περπατάμε γύρω τη μάντρα του σπιτιού και κατηφορίζουμε, έχοντας στα αριστερά μας ένα μικρό ρέμα με αναπάντεχη πράσινη βλάστηση. Κατεύθυνσή μας είναι ο Φάρος που φαίνεται πια από δω. Το μονοπάτι περνάει ψηλά πάνω από τη μικρό λιμανάκι του Άι Γιώργη όπου το ομώνυμο αρχαίο εκκλησάκι. Ακολουθώντας για λίγο τη ράχη της προεξοχής του ακρωτηρίου, βγαίνουμε τελικά στο φάρο του Πάπα, στην Άκρα της Ικαρίας.
Ξεχωριστά χαρακτηριστικά της περιοχής της διαδρομής:
α) Οι αμμώδεις στρογγυλές γρανιτόπετρες. Αληθινά γλυπτά. Μάστορας η διάβρωση από τον άνεμο και τη βροχή. Μπορεί κανείς να περάσει ώρες εξερευνώντας τα σχήματα και τις μορφές αλλά και ψάχνοντας σημάδια αρχαίας κατοίκησης.
β) Παρά τα κατσίκια, δυνατή βλάστηση -από “σκληρά φυτά” είναι αλήθεια- καλύπτει τα διάμεσα ανάμεσα στους βράχους. Εξαιτίας του ανοιχτού πελάγους υπάρχει πολλή υγρασία εδώ, αλλά και υπόγεια νερά εξαιτίας του βουνού και της υφής της πέτρας που μπορεί κι αποθηκεύει νερό.
γ) Η θέα στο Ικάριο πέλαγος -”Μπουγάζι του Πάπα”- και ο φάρος. Κτίστηκε το 1890 από Γαλλική εταιρία επί Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ στα πλαίσια του προγράμματος εκσυγχρονισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι πέτρες που βρίσκονται διάσπαρτες γύρω από τη βάση του και φαίνονται υπόλοιπα της κατασκευής ή κατάλοιπα βοηθητικών κτισμάτων που δεν υπάρχουν πια, είναι πολύ παράξενες. Φαίνονται σαν να μην προέρχονται από την Ικαρία. Αλλά και για τα δεδομένα του Αιγαίου είναι παράξενες. Ζωηρού μπεζ και μωβ χρώματος σαν βαμμένες. Μας δημιουργήθηκε η υποψία ότι μπορεί να τις έφεραν από τη Γαλλία. Ίσως ολόκληρος ο φάρος ήρθε “προκάτ” σε κομμάτια από εκεί. Λέτε;
δ) Τα σταμναγκάθια ή “τσικουρίδια” όπως λέγονται στην Ικαρία. Η λέξη φαίνεται να κατάγεται από το λατινικό cicoria, δηλ. το ραδίκι. Πράγματι αγκαθωτό ραδίκι (cicora spinosa) είναι το σταμναγκάθι η γεύση τους προσομοιάζει. Η σχέση τους όμως είναι όπως του ταραμά (ραδίκι) και το χαβιάρι (σταμναγκάθι). Βρήκαμε το ακρωτήριο γεμάτο σταμναγκάθια. Ένα πραγματικό λιβάδι. Ήταν πολύ εντυπωσιακό.
ε) Ασβεστολιθικό Ακρωτήριο. Ενώ ολόκληρη η περιοχή καλύπτεται από βράχους αμμουδερού, κρυσταλλικού γρανίτη μπεζ χρώματος, η προεξοχή του ακρωτηρίου όπου είναι κτισμένος ο Φάρος αλλά και το διπλανό ακρωτήριο που στο χάρτη μοιάζει με κέρατο, αποτελείται από σκληρό ασβεστόλιθο. Είναι σαν “ράμφος” στο πέλαγος και τα τεράστια κύματα σκάνε πάνω του χωρίς να του προκαλούν καμία φθορά. Διάσπαρτες στην επιφάνεια συναντά κανείς πολλές ασβεστολιθικές κρυσταλλικές πέτρες που τα πρίσματα που σχηματίζουν μοιάζουν κάπως με του χαλαζία (quartz). Ίσως όμως να είναι απλοί ασβεστολιθικοί κρύσταλλοι.
ζ) Τα πουλιά. Δεν πρέπει να ξεχάσω να πούμε για τα πουλιά. Όλα τα ακρωτήρια είναι “πουλότοποι”, σταθμοί και περάσματα των πουλιών στις πτήσεις τους από στεριά σε στεριά, αλλά ο Πάπας ακόμα περισσότερο λόγω της θέσης του στην απέραντη μοναξιά του κεντρικού Αιγαίου. Λόγω της σημασίας του για τη μετανάστευση έχει ανακηρυχθεί Σημαντική Περιοχή για τα Πουλιά και (υποτίθεται ότι) προστατεύεται.
******************************************************************
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πολλά highlights από την περιοχή του ακρωτηρίου και τη διαδρομή από το Καρκινάγρι, όμως καλύτερα να μείνουμε εδώ.
Έχουμε σχέδιο να ξαναπάμε αρκετές φορές. Οπωσδήποτε πρέπει να χαράξουμε και να ασφαλίσουμε ένα μονοπάτι ώστε να μπορεί κανείς να επισκέπτεται αυτήν την πολύ αξιόλογη περιοχή με άνεση και χωρίς φόβο να χαθεί - “να ξοριάσει” όπως λέμε στην Ικαρία.
Θα τα ξαναπούμε λοιπόν. Στο μεταξύ τις ερωτήσεις σας παρακαλώ. Προσθέστε σχόλιο. Αυτό το μπλογκ κυκλοφορεί σε άγρια μέρη αλλά δεν δαγκώνει.