Προορισμός μας ήταν ο Ράτσος, όμως καθώς ήμασταν ολιγομελής και ευέλικτη ομάδα με μεγάλη πείρα στα Καριώτικα κατσάβραχα, αποφασίσαμε πως ήταν ευκαιρία να κάνουμε εκείνο που είχαμε προσπαθήσει το 2009, να βρουμε δηλαδή μια κατευθείαν διαδρομή για τον καταρράκτη από κάποιο μονοπάτι, ώστε να μη χρειάζεται κανείς να ακολουθήσει την κοίτη του ποταμού για να φτάσει στον Ράτσο. Αυτό το μονοπάτι, έλεγαν, υπήρχε παλιά κατά μήκος των γκρεμών. Έτσι ένας από μας ανέλαβε να το αναζητήσει, ενώ οι άλλοι δυο κατηφόρισαν στη χαραγμένη διαδρομή για τα Διπόταμα, απ' όπου στη συνέχεια θα ανηφόριζαν στην κοίτη για να συναντηθούμε κάποια στιγμή κι οι τρεις στον καταρράκτη. Ο κατήφορος για τα Διπόταμα μας έδωσε τις ακόλουθες καταπληκτικές φωτογραφίες:
Αντίθετα, η άλλη διαδρομή κατά μήκος των γκρεμών της νότιας απότομης πλαγιάς του φαραγγιού, δεν έδωσε φωτογραφίες γιατί η πορεία αποδείχτηκε υπερβολικά δύσκολη και επικίνδυνη. Το μονοπάτι βρέθηκε μεν, όμως είχε καταστραφεί σε πολλά σημεία από κατολισθήσεις στη διάρκεια της μεγάλης βροχής και της πλημμύρας του 2010, ενώ διάφοροι χείμαρροι είχαν ανοίξει βαθιά χάσματα.
Το σχέδιο λοιπόν εγκαταλείφθηκε. Μόνη διέξοδος από τους γκρεμούς ήταν η κάθοδος στον ποταμό στην μέση περίπου της απόστασης ανάμεσα στα Διπόταμα και στον Ράτσο. Εκεί ήταν οι ωραιότερες λιβάδες, αληθινές "βάθρες", όπως λένε στη Σαμοθράκη τις αλλεπάλληλες βαθμιδωτές λίμνες που η μία τροφοδοτεί την άλλη με μικρούς καταρράκτες.
Το σκαρφάλωμα από λίμνη σε λίμνη δεν ήταν πολύ δύσκολο -τουλάχιστον για κάποιον που έχει καλά παπούτσια και ραβδί και πείρα σε τέτοια σκηνικά. Μια παρέα όμως λιγότερο έμπειρων καλύτερα να έχουν μαζί τους ένα απλό σκοινί με κόμπους. Τέλος πάντων, σιγά-σιγά με ελιγμούς, θαυμάζοντας ταυτόχρονα τα σχήματα και την καθαρότητα των βράχων και τη διαύγεια του νερού, σε μια στροφή του ποταμού... επιτέλους ο Ράτσος!
Πρώτη διαπίστωση: Οι πρόχειρες ερασιτεχνικές φωτογραφίες μας τον αδικούν. Ο καταρράκτης είναι πολύ ψηλός, όμως δεν φαίνεται ολόκληρος καθώς το ανώτερο κομμάτι του (περίπου το 1/3 του συνολικού ύψους του) είναι κρυμμένο σε μία ρωγμή. Δεύτερη διαπίστωση: Η πτώση του νερού έχει σχηματίσει ένα αληθινό βάραθρο με πολύ ψηλά, απότομα τοιχώματα και μια πολύ βαθιά λίμνη. Τρίτη διαπίστωση: Το φως του ήλιου μπαίνει στο βάραθρο τις μεσημεριανές ώρες και πάλι μόνο από τον Απρίλη μέχρι τον Οκτώβρη. Τέταρτη διαπίστωση: Ο Ράτσος είναι αδιέξοδο. Είναι αδύνατον κανείς να προχωρήσει πιο πάνω ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού.
Εκεί λοιπόν συναντηθήκαμε κι οι τρεις και όποιος δεν φοβήθηκε το κρύο νερό, ρίχτηκε για βουτιές. Ομολογουμένως ήταν πειρασμός!
Μετά την ξεκούραση όμως άρχισαν τα δύσκολα. Στο χάρτη τουλάχιστον φαινόταν ότι το βάραθρο απείχε ελάχιστα από το γνωστό, σηματοδοτημένο "Μονοπάτι της Χάλαρης"
Προσπαθήσαμε λοιπόν να σκαρφαλώσουμε την ανατολική απόκρημνη πλαγιά για να το πετύχουμε. Δυστυχώς όμως αυτό στάθηκε αδύνατο. Φτάσαμε βέβαια περίπου στο ύψος του παλιού μονοπατιού και βρήκαμε το ίχνος του, όμως και πάλι βρήκαμε χάσματα και κατολισθήσεις. Κι έτσι, στραφήκαμε προς τον Προφήτη Ηλία. Για να επιστρέψουμε, όπως-όπως τραβερσάραμε την απόκρημνη πλαγιά, κάνοντας πολλές στάσεις εξαιτίας της ζέστης, αλλά και για να μην μας πιάσουν κράμπες στα πόδια. Μας βγήκε το λάδι αλλά τέλος πάντων, κάποια στιγμή τα καταφέραμε. Συμπέρασμα: ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΤΣΟ. Όπως επίσης δεν υπάρχουν στην Χάλαρη άλλα μονοπάτια εκτός από τα σηματοδοτημένα. Όμως χρησιμοποιώντας αυτά τα μονοπάτια σαν αρχή, μπορεί κανείς να κάνει μία καταπληκτική διαδρομή φαραγγιού (χωρίς μονοπάτι). Αυτή η διαδρομή μπορεί να ξεκινάει από το (πρώην) Γεφύρι της Λουπάστρας και να καταλήγει -διασχίζοντας μοναδικά "νερένια σκηνικά" για 3 χιλιόμετρα περίπου- στο βάραθρο του Ράτσου. Η επιστροφή πάλι μέσα από το ποτάμι, ενώ η άνοδος "στον πολιτισμό" μπορεί να γίνει είτε από το μονοπάτι για τον Προφήτη Ηλία, είτε από το μονοπάτι της Λουπάστρας για τον Χριστό Ραχών.
Αμφίβολο αν υπάρχει σε νησί τόσο μεγάλη και εντυπωσιακή διαδρομή river trekking! Σας προσκαλούμε να την δοκιμάσουμε μαζί!
