Περπατούν κι ανταποδίδουν

.

.

Χαίρετε

Το έχετε μάθει πια, τον Ιούλιο και Αύγουστο έχουμε δουλειές, υποδεχόμαστε κόσμο, κάνει και ζέστη κι έτσι δεν κάνουμε εκδρομές, εξερευνήσεις κτλ. Είναι ο καιρός να σας δείξουμε τι έκαναν οι άλλοι, όσους βοηθήσαμε να ανακαλύψουν την ορεινή ομορφιά της Ικαρίας, είτε έμμεσα, ανοίγοντας και σηματοδοτώντας διαδρομές, είτε άμεσα, με ζωντανή παρουσία και συνδρομή. Πάντα με χαρά βλέπουμε ότι πολλοί από αυτούς έχουν την καλή συνήθεια να ανεβάζουν στο διαδίκτυο * ολόκληρες σειρές από φωτογραφίες με περιγραφές και εντυπώσεις και ένα σωρό πληροφορίες για ό,τι έκαναν στην Ικαρία. Tις εκλαμβάνουμε σαν ανταπόδοση για τη δουλειά που κάνουμε και τους ευχαριστούμε, πόσο μάλλον όταν μερικές απ' αυτές είναι πολύ εντυπωσιακές.

Αρχίζουμε λοιπόν με τον Γιώργο Τσαμπουράκη που μας παρουσιάζει έξι μεγάλες πεζοπορίες που έκανε με την παρέα του στην Ικαρία τον Σεπτέμβρη του 2013. Οι σύνδεσμοι ανοίγουν σε αντίστοιχα slideshow. Συνιστούμε να πατήσετε  F11 για προβολή πλήρους οθόνης. Θα μείνετε άναυδοι από την ποιότητα και τη ζωντάνια αυτών των φωτογραφιών!

Drakano
 

Nas and the North Coast
 

Mavrato - Agios Dimitrios
 

Agios Dimitrios - Manganitis
 

Around Manganitis and Seychelles

Chalares Gorge
 

.

Ο επόμενος πεζοπόρος που μοιράζεται μαζί μας τις εντυπώσεις του στην Ικαρία μέσα από μια σειρά καταπληκτικές φωτογραφίες είναι ο Zdeněk Šenkyřík από την Τσεχία. Καθώς μετέφερε φωτογραφικό εξοπλισμό και είχε μόνο λίγες μέρες στη διάθεσή του, ο Zdeněk μας ήρθε τον Ιούνιο πολύ καλά προετοιμασμένος. Είχε κάνει έρευνα στο ίντερνετ και είχε επιλέξει τα highlights: Θεοκτίστη, Άνω Χάλαρη, Άη-Στάθη, Σεϋχέλλες, Σελίνι, Εριφή, Ράντη και αρκετές άλλες τοποθεσίες. Οι φωτογραφίες του είναι επαγγελματικού επίπέδου και βρίσκονται, οι περισσότερες, αναρτημένες στη σελίδα του για την Ικαρία, Ostrov dlouhověkosti ("νησί της μακροζωίας") μαζί με γλαφυρές και ακριβείς περιγραφές, όμως μόνο στα Τσεχικά. Στο Flickr ωστόσο γράφει Αγγλικά. Εκεί ο Zdeněk έχει ανεβάσει μερικές από τις πιο αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες του τις οποίες μπορείτε να δείτε (στα γρήγορα) στο παρακάτω slideshow. Είναι τόσο καλές που μάλλον θα ανοίξετε για να τις ξαναδείτε μία-μία.

.

Ο τρίτος της σειράς είναι ο πληθωρικός Αμερικανός Peter Wan (aka uptick) που έχει ανεβάσει έντεκα ολόκληρα άλμπουμ φωτογραφιών από την Ικαρία στο Φλικρ από τα οποία τα επτά περιέχουν φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε πεζοπορίες. Ο Πήτερ δεν γράφει περιγραφές ή σχόλια, όμως σε κάθε άλμπουμ έχει από μια φωτογραφία του τμήματος του χάρτη που δείχνει τις διαδρομές που ακολουθούσε.** Οι φωτογραφίες είναι τόσες ώστε αυτά τα άλμπουμ μοιάζουν με ταινίες μικρού μήκους ή ντοκυμαντέρ. Δυστυχώς για μας, ο Πήτερ δέχτηκε μια προσφορά από εκδοτικό οίκο για κάποιες από τις φωτογραφίες του από την Ικαρία, κι έτσι, μέχρι να διαλέξουν ποιες θα εκδόσουν, τα άλμπουμ δεν θα είναι διαθέσιμα ("public view") για λίγο καιρό. Όσοι τυχεροί τα είδατε, εμείς ωστόσο αφήνουμε από κάτω τα άδεια κουτάκια κι ελπίζουμε να ξαναγεμίσουν σύντομα.

.

Γιώργο, Ζντένεκ, Πήτερ, ευχαριστούμε πάρα πολύ για την "φωτογραφική ανταπόδοση" και ελπίζουμε να σας ξαναδούμε σύντομα στα μονοπάτια της Ικαρίας!

.

* Δεν εννοούμε το facebook αλλά το το ανοιχτό δημόσιο διαδίκτυο, όπου κάνοντας μια αναζήτηση (π.χ. "μονοπάτια + Ικαρία") μπορεί κανείς να ανακαλύψει αυτά τα στοιχεία

**  Πρόκειται για την Αγγλική έκδοση του νέου χάρτη της Ικαρίας από τις Εκδόσεις ΟΡΑΜΑ (Nakas/Road)

Όπως πάντα, σχόλια, ερωτήσεις, πληροφορίες και παράπονα εδώ καθώς και στο γκρουπ "Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας" στο facebook.

Τι κάναμε στου Ρυάκα και τι σημαίνει αυτό για σας

.

.

Γεια σας
Όπως είχαμε πει στο προηγούμενο ποστ, σκοπός της εξερεύνησης ήταν να συνδέσουμε τα δυο πιο εντυπωσιακά φαράγγια του νησιού, της Χάλαρης στο βορρά και του Ρυάκα στο νότο, σε μία ενιαία διαδρομή που θα την ονομάσουμε: Μονοπάτι των Δύο Φαραγγιών.

 Το πρόβλημά μας ήταν ότι καθώς η νότια πλευρά του νησιού είναι πολύ απότομη, η ανάβαση του φαραγγιού του Ρυάκα δυσκολεύει υπερβολικά από ένα ορισμένο υψόμετρο και μετά. Όπως αποδείχτηκε στην εξερεύνηση του 2013, όσο ανεβαίνει κανείς προς το "Σελίνι" και τις βραχοπλαγιές που περιβάλλουν το οροπέδιο "Εριφή", η ανάβαση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη (αν και όχι αδύνατη), καθώς η κλίση μεγαλώνει, ενώ ψηλά γλιστερά λούκια και μεγάλοι βράχοι επίσης εμποδίζουν τη πορεία.
 Έτσι αποφασίσαμε να αφήσουμε αυτή τη διαδρομή για τους πιο έμπειρους κι ανθεκτικούς αναρριχητές. Αντί για το Σελίνι λοιπόν, σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε να προσεγγίσουμε το φαράγγι του Ρυάκα από το εκκλησάκι 'Αη Γιάννης Θεολόγος στην περιοχή "Γέλι" όπου καταλήγει γνωστό σηματοδοτημένο μονοπάτι. Αυτό το εκκλησάκι κτίστηκε τον 15ο αιώνα. Εκεί γύρω, αν και σήμερα είναι άγρια ερημιά, βλέπει κανείς αρκετά ίχνη κατοίκησης και ερείπια κελιών. Τα έκτισαν, όπως λέγεται, στις αρχές του 19ου αιώνα "Κολλυβάδες" καλόγεροι που είχαν έρθει από τη Μονή Ευαγγελίστριας Λευκάδας που βρίσκεται κοντά στον Άγιο Κήρυκο, η οποια άκμαζε εκείνη την εποχή.

.

.

 Το φαράγγι του Ρυάκα απέχει ελάχιστα από το Γέλι. Θεωρώντας ότι κάπου εκεί θα βρίσκαμε ένα βατό πέρασμα για την κοίτη του ποταμού, η παρέα μας χωρίστηκε σε δύο ομάδες. Η μία ξεκίνησε από την παραλία του Ρυάκα δυτικά του Μαγγανίτη και άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά το ποτάμι, ενώ η άλλη ομάδα ξεκίνησε από τις Ράχες, αρχίζοντας την πορεία από το οροπέδιο της Εριφής, λοξοδρομώντας από το μονοπάτι της κορυφογραμμής στα αριστερά με κατεύθυνση τον Άγιο Θεολόγο.

  Σ' αυτή τη διαδρομή, αφού στην αρχή διασχίσουμε ένα μέρος του οροπεδίου, περνάμε στη νότια απόκρημνη πλευρά του νησιού, όπου βαδίζουμε α) ανάμεσα σε τεράστιους βράχους, β) μέσα σε πυκνό δάσος πρίνων, γ) κάτω από μια σειρά από πολύ εντυπωσιακές βραχοπλαγιές. (Ναι! 'Oλα αυτά μαζί!!!) 

  Φτάνοντας στον Άη Γιάννη (ή Άγιο Θεολόγο), ξεκουραζόμαστε λιγάκι. Εκεί τελειώνει το καθαρό, σημαδεμένο μονοπάτι και θα αρχίσει η αναζήτηση για το πέρασμα. 

 Προχωρώντας ανατολικά με γενική κατεύθυνση προς τον ποταμό, απλωνόμαστε ψάχνοντας ανάμεσα σε πυκνά ρείκια και βράχια. Τα αγόρια κατηφορίζουν, ενώ τα κορίτσια αντίθετα,  κινούνται κατά μήκος της πλαγιάς, μένοντας περίπου στο ύψος της εκκλησίας, και είναι εκείνες που στέκονται πιο τυχερές και βρίσκουν το πέρασμα!

 Όπως φαίνεται στις πολλές φωτογραφίες που τραβήξαμε, το πέρασμα από τον Άη Γιάννη στην κοίτη του Ρυάκα βρίσκεται στα ανατολικά, μόλις λίγο χαμηλότερα από το εκκλησάκι, στη ρίζα μιας πολύ εντυπωσιακής βραχοπλαγιάς που το χειμώνα πρέπει να σκεπάζεται με αφρισμένα νερά που πέφτουν.
Όμως το τοπίο ξεγελά. Σύντομα καταλαβαίνουμε ότι αυτό το ρέμα δεν είναι ο καθεαυτό Ρυάκας, αλλά ο δυτικός παραπόταμός του. Κατεβαίνοντας αυτή τη ρεματιά που είναι αρκετά απότομη και κλείνεται ολόγυρα από θεαματικούς γκρεμούς με χρωματιστά πετρώματα, σε λίγο επιτέλους βρισκόμαστε μέσα στην κεντρική κοίτη του φαραγγιού.

 Αν και δεν λείπουν τα δύσκολα περάσματα (ειδικά για όποιον δεν θέλει να βραχεί), η πορεία μέσα στο κεντρικό φαράγγι είναι αισθητά πιο ομαλή, με ευχάριστες ανάπαυλες στις πολυάριθμες πλατιές "ανεβάθρες"**

 Σε λίγο οι δύο ομάδες συναντιούνται. Αν και το πρόγραμμα ήταν η πρώτη ομάδα να επιστρέψει στον Άγιο Θεολόγο για να σιγουρέψει τη διαδρομή και το πέρασμα, ποιός μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά του φαραγγιού και στο κάλεσμα της θάλασσας; Τουλάχιστον, το αρχείο του Ρυάκα εμπλουτίστηκε με μια σειρά από καλές φωτογραφίες. Αυτό το φαράγγι, εκτός από χρωματιστό, σωληνωτό, έχει και πολύ μεγάλη φωτογένεια.

 Μετά αρκετή ώρα φτάνουμε στην έξοδο, στον παλιό κατεστραμμένο δρόμο που έρχεται από τον Μαγγανίτη, και αποχαιρετάμε τον ποταμό. Τώρα ένα μπανάκι στην ερημική παραλία είναι ό,τι πρέπει. Σ' αυτή τη πεζοπορία περάσαμε πάρα πολλά διαφορετικά τοπία, ατμόσφαιρες και κλίματα -το ορεινό, σχεδόν αλπικό της Εριφής, τους υγρούς, χρωματιστούς γκρεμούς στο πέρασμα του Ρυάκα και βέβαια το ίδιο το φαράγγι που είναι σαν μινιατούρα Κολοράντο και που από μια παραξενιά της φύσης, συνηθισμένη σ' ένα νησί με τόσο έντονο ανάγλυφο, δεν φαίνεται από πουθενά.

 Τώρα ένα μπανάκι στην ερημική παραλία είναι ό,τι πρέπει. Μετά στο χωριό για φαγητό σε μια ταβέρνα και για το τέλος, ένα θριαμβευτικό ηλιοβασίλεμα! 

Εννοείται ότι θα ξαναπάμε. Δεν είναι μόνο γιατί πρέπει να ασφαλίσουμε και να σηματοδοτήσουμε τη διαδρομή (ειδικά το πέρασμα Ρυάκα-Γέλι), ούτε μόνο γιατί -όπως είπαμε πριν- θέλουμε να φτιάξουμε το "Μονοπάτι των Δύο Φαραγγιών". Θα ξαναπάμε γιατί μας αρέσει ο Ρυάκας και τον θεωρούμε κάπως σαν δικό μας!

Δείτε τον χάρτη ο οποίος εκτός από μια διαδρομή στην περιοχή ακολουθώντας ένα ασφαλές και σηματοδοτημένο μονοπάτι, περιέχει και πάρα πολλές φωτογραφίες!

Ευχαριστούμε που μας διαβάζετε!

** Στην Ικαρία οι ποταμίσιες λίμνες ονομάζονται συνήθως "λιβάδες" ή "αγγελολιβάδες" όταν είναι μεγάλες και βαθιές. Όμως, όταν βρίσκονται σε απότομες, ψηλές βαθμίδες και ενώνονται μεταξύ τους με μικρούς καταρράκτες, ονομάζονται και "ανεβάθρες", όπως οι γνωστές βάθρες της Σαμοθράκης.


Όπως πάντα, σχόλια, ερωτήσεις, πληροφορίες και παράπονα εδώ καθώς και στο γκρουπ "Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας" στο facebook.

.