Πως περάσαμε στον Κύκλο της ανατολικής Μεσαριάς

Διαδρομή :
"Κεραμέ - Δρούτσουλας - Ακαμάτρα - Κεραμέ"

Η κυκλική πεζοπορία που είχαμε ανακοινώσει στο προηγούμενο post, έγινε με επιτυχία την Κυριακή 19 Γενάρη. Εκτός απ' τον καλό καιρό και την καλή παρέα, ο λόγος της επιτυχίας ήταν η καλή προετοιμασία. Βλέπετε, ήδη από το 2011 προσπαθούμε να ανοίξουμε αυτή την διαδρομή ως "κύκλο". Τότε, με την πολύτιμη βοήθεια των Μεγάλων Οδηγών, δουλέψαμε και ασφαλίσαμε το γνωστό ωραίο μονοπάτι από το Κεραμέ στο Δρούτσουλα. Εκείνο ήταν το πρώτο μέρος του κύκλου. Στη συνέχεια, αργότερα, βρέθηκε το ίχνος του παραδοσιακού μονοπατιού που συνέδεε τον Δρούτσουλα με την Ακαμάτρα, και τέλος, πολύ πρόσφατα, λίγο πριν την εκδρομή, καθορίστηκε και η επιστροφή: η κάθοδος από την Ακαμάτρα στο Κεραμέ.
 

Έτσι, την Κυριακή που την περπατήσαμε ολόκληρη, η πορεία μας ήταν ασφαλής και γρήγορη, ενώ είχαμε άφθονο χρόνο και για κουβέντα και για καθαρισμούς και κυρίως, για σήμανση. Είναι κάτι που το λέμε κάθε φορά: οι εκδρομές μας δεν γίνονται μόνο για δική μας ευχαρίστηση, αλλά για να εξασφαλίσουμε την ευχαρίστηση και άλλων που θα υιοθετήσουν τις προτάσεις μας και θα ακολουθήσουν τα σημάδια μας.

Πριν όμως αρχίσουμε με την περιγραφή και το φωτογραφικό υλικό, ας δούμε ένα πολύ ενδιαφέρον αρχείο. Στη βόλτα μας, εκτός από φαγητό, φωτ. μηχανές και χρώμα για σήμανση, είχαμε πλήρη κάλυψη GPS. Τα δεδομένα φορτώθηκαν στο πρόγραμμα Sports Tracker, έτσι ώστε, αν κάνετε κλικ στην παρακάτω εικόνα, θα δείτε σε μια πολύ σαφή παρουσίαση με καμπύλες και σχήματα όλα τα τεχνικά στοιχεία της πορείας μας.

Τα πιο σημαντικά ήταν :

Ανώτατο υψόμετρο : 459 μέτρα

Χρόνος καθαρού περπατήματος : 3.41

Διανυθέντα πεζοπορικά χιλιόμετρα : 11.35

Ταχύτητα πορείας : 3.1 χλμ/ώρα

Το πρώτο μέρος της πορείας μέχρι τον Δρούτσουλα ήταν γνωστό στους παλιούς. Ποιός όμως μπορεί να βαρεθεί το περπάτημα σε τόσο καλοδιατηρημένη πετρόκτιστη ρύμη ανάμεσα σε δέντρα, νερά και άφθονη χειμωνιάτικη πρασινάδα; Έτσι, ο ανήφορος βγήκε πολύ άνετα, η μικρή παρέα "έδεσε" και άνοιξαν οι κουβέντες, τα ανέκδοτα και οι διηγήσεις.

Μπαίνοντας στον Δρούτσουλα, παρηγορήσαμε και αποθανατίσαμε τα γνωστά "Βαρελόσκυλα" και, φτάνοντας στην πλατεία, είχαμε την τύχη να βρούμε ανοιχτό τον "Δημοτικό Ξενώνα - Ορειβατικό Καταφύγιο". Είδαμε το εσωτερικό του, όμως δεν είχαμε ούτε χρόνο, ούτε διάθεση να ασχοληθούμε περισσότερο με το θέμα.

Σημαδεύοντας πάντα την διαδρομή, από την πλατεία κατεβήκαμε στον "ποδηλατόδρομο" και αμέσως μετά την "ποριά" μπήκαμε στο παλιό μονοπάτι που περνάει μέσα από την περιοχή "Ξερέδων" - μια παλιά, εγκαταλελειμένη γειτονιά του Δρούτσουλα. Τα σπίτια εκεί είναι πολύ παλιά, διαφόρων εποχών, ανάμεσά τους ορισμένα του "αντιπειρατικού" ρυθμού με τις ενδιαφέρουσες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες που είχαμε την ευκαιρία να αναλύσουμε και να σχολιάσουμε.

Μέσα σ' αυτή τη "συνοικία - φάντασμα", το μονοπάτι ήταν πολύ καθαρό. Η μόνη δυσκολία ήταν τα ξερά δέντρα που είχαν πέσει και έπρεπε να δρασκελίσουμε, καθώς και το γλιστερό έδαφος σε πολλά σημεία, αφού τα νερά είναι άφθονα εδώ.

Βγαίνοντας από το "Ξερέδων", αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, τραβερσάροντας την πλαγιά για τον ποταμό που ονομάζεται... "Ποταμός". Απέναντί μας βλέπαμε έναν εντυπωσιακό καταρράκτη που δημιουργούσαν, ξεχειλίζοντας, τα νερά της Αλάμας.

Αλλά και από τη δική μας την πλευρά, σε λίγο θα συναντούσαμε καταρράκτη. Μέσα σε ένα πάλαι ποτέ ανθηρό και καρποφόρο αγροτικό τοπίο με πεζούλια, σπουδαία έργα λαϊκής αρχιτεκτονικής, θεμελιωμένα σε απότομους γκρεμούς, κατέβαινε αφρίζοντας ένα ποτάμι.

Η περιοχή έχει ρημάξει και έχει καταντήσει βοσκότοπος, ωστόσο, παρόλο που τα πεζούλια γκρεμίζονται, ευτυχώς το γεφύρι έστεκε στη θέση του. Έτσι περάσαμε τον ορμητικό καταρράκτη και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Φτάνοντας στον "Ποταμό", ευτυχώς ούτε εκεί το γεφύρι είχε πάθει ζημιά, κι έτσι περάσαμε στην ανατολική πλαγιά του "Ποταμού", δηλαδή, αφήσαμε πίσω μας την περιοχή του Δρούτσουλα και μπήκαμε στην περιοχή της Ακαμάτρας. Εκτός από τα μεγαλειώδη παλιά πεζούλια εδώ, το χαρακτηριστικό της περιοχής είναι οι πολλοί καλοφτιαγμένοι νερόμυλοι, οι αγωγοί του νερού, οι στέρνες και τα υδραγωγεία. Εμείς βγάλαμε πολύ λίγες φωτογραφίες, όμως γενικά, στο σύνολό της, η λαγκαδιά του Ποταμού είναι μνημείο αρχιτεκτονικής και αξίζει, όσο ακόμα οι κατασκευές στέκουν στη θέση τους, κάποιος να της αφιερώσει ένα πλήρες φωτογραφικό οδοιπορικό.

Ανεβαίνοντας προς την Αλάμα, το μονοπάτι, αν και σαφές, σε πολλά σημεία ήταν κλεισμένο από κλαδιά και κορμούς. Κόψαμε και βγάλαμε ό,τι μπορούσαμε, καθυστερήσαμε και κουραστήκαμε, όμως η ανταμοιβή μας ήταν, λίγο πριν φτάσουμε στην σπηλιά της πηγής, το μικρό λιβάδι που βρήκαμε γεμάτο με Γάλανθους. Ήταν η μεγαλύτερη συγκέντρωση αυτών των υπέροχων χειμωνιάτικων λουλουδιών που είχαμε δει ποτέ. (Για τον Γάλανθο της Ικαρίας, διάβασε εδώ.)

Μετά την Αλάμα, το μονοπάτι γίνεται αγροτικός χωματόδρομος που αργότερα περνάει από τις πάνω γειτονιές της Ακαμάτρας και καταλήγει στην όμορφη πλατεία.

Καθώς καθήσαμε κάτω από την ιστορική βελανιδιά όπου, σύμφωνα με την παράδοση, κρεμούσαν τους παραβάτες του νόμου, πιάσαμε να λέμε παλιές ιστορίες και, άγνωστο πως, καταλήξαμε να μιλάμε για παραψυχικά φαινόμενα. Είχαμε μάλιστα την τύχη να δούμε και μια μικρή επίδειξη!..

Από την πλατεία κατηφορίσαμε μέσα από τα στενά προς την εκκλησία του χωριού, κι από κει βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο για τον Εύδηλο. Λίγο πιο κάτω, στα δεξιά, συναντήσαμε την πινακίδα που ευτυχώς υπάρχει εκεί και σημαδεύει το μονοπάτι. Γράφει "Σταυρός - Άι Γιώργης - Εύδηλος". Στη θέση "Σταυρός" εμείς δεν θα πηγαίναμε αριστερά, δηλαδή προς Εύδηλο, αλλά δεξιά κάτω, προς την λαγκαδιά του Κεραμέ, που ήταν το τέλος της διαδρομής μας.

Βρισκόμαστε ήδη στο τρίτο και τελευταίο μέρος της κυκλικής διαδρομής. Σημαδεύοντας πάντα το μονοπάτι που σε πολλά σημεία είναι λιθόστρωτο, κατευθυνόμαστε προς "Γιαμή" και "Γούρνες". Εκεί βλέπουμε παλιά αγροκτήματα και σπίτια με καλή αρχιτεκτονική, τα περισσότερα όμως είναι έρημα τώρα.

Μετά τα έρημα σπίτια και τις άλλοτε καλλιεργημένες εκτάσεις, αρχίζει η κάθοδος προς το Κεραμέ. Μέσα σε ωραία πλούσια βλάστηση, το μονοπάτι κατεβαίνει με ζιγκ-ζαγκ και είναι "σηματοδοτημένο" από κάποιους που έχουν ρίξει άφθονη κόκκινη μπογιά παντού, σε δέντρα και βράχους, τόση πολλή ώστε δικαιώθηκε περίτρανα το παρατσούκλι που του έδωσαν οι πρώτοι που πέρασαν και το είδαν : "μονοπάτι της σφαγής" ή μονολεκτικά, "splatter".

Δεν πειράζει όμως. Ήμαστε χαρούμενοι που περπατούσαμε την όμορφη διαδρομή, ενώ χαμηλά βλέπαμε τον γνωστό μας "Ποταμό" καθώς έβγαινε βουίζοντας και απλωνόταν στη λαγκαδιά με τα πλατάνια.

Η περιοχή του Αγίου Ταξιάρχη που είναι το εκκλησάκι της περιοχής, ήταν το αποκορύφωμα της ομορφιάς. Το μονοπάτι, πατημένο και πολύ ομαλό, ακολουθεί το ποτάμι που το χειμώνα είναι γεμάτο νερό, ενώ γύρω φυτρώνουν μεγάλα δέντρα. Όπου πρέπει να το διασχίσει, υπάρχουν γεφυράκια, ξύλινα ή από τσιμέντο, ένα απ' αυτά μάλιστα ονομάζεται, αναμφίβολα λόγω μεγέθους, "Γέφυρα Ρίου - Αντίριου"!

Καθώς τελειώνουμε την διαδρομή και την περιγραφή, ας πούμε πληροφοριακά ότι στην περιοχή, όπως άλλωστε και κατά μήκος ολόκληρης της κυκλικής διαδρομής στην ανατολική Μεσαριά, λόγω του είδους των πετρωμάτων υπάρχουν αρκετά σπήλαια. Ο φίλος μας, ο Δημήτρης, μας έδειξε μερικά, όμως ελάχιστα έχουν εξερευνηθεί και οπωσδήποτε δεν είναι επισκέψιμα γιατί εγκυμονούν πολλούς κινδύνους.

Η εκδρομή μας τελείωσε με ένα γερό τσιμπούσι στο μερακλήδικο "Μετόχι του Σωκράτη" που βρίσκεται ακριβώς στην έξοδο του μονοπάτιού στον παραλιακό δρόμο. Το δικαιούμαστε. Είχαμε κουβαλήσει στις πλάτες μας ολόκληρη την Ικαρία!

Σας συνιστούμε θερμά να βρείτε και να ακολουθήσετε τα σημάδια μας και να κάνετε κι εσείς αυτήν την ωραία διαδρομή.

Για τις φωτογραφίες ευχαριστούμε την Ξένια, την Ζηνοβία, τον Δημήτρη και τον Αλέξανδρο. Επίσης, τους δύο τελευταίους ευχαριστούμε, τον πρώτο για τη δουλειά με το κοφτερό πριόνι του, και τον δεύτερο, αντίστοιχα, για το GPS και το Sports Tracker.

Εδώ link για τις φωτογραφίες στο picassaweb σε slide show

Εδώ link για τις φωτογραφίες στο Flickr σε slideshow.

Όπως πάντα, πληροφορίες, σχόλια και ερωτήσεις στο Facebook group "Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας".