Ρουμάνια, Νερά, Φυτά και Μανιτάρια
Ο ποταμός Μύρσωνας πηγάζει από το υψίπεδο "Ζηζόκαμπος" πάνω από τις Ράχες και καταλήγει στην αμμουδιά "Μεσαχτή". Στο δρόμο του σχηματίζει βαθιά στενή χαράδρα πολλών χιλιομέτρων. Δεν έχει τόσο νερό όπως π.χ. στο φαράγγι της Χάλαρης, όμως στο Μύρσωνα δεν υπάρχουν κατσίκια. Η φύση οργιάζει και το περιβάλλον είναι καταπράσινο. Η διαδρομή είναι καλά σηματοδοτημένη, ωστόσο με πολλές στροφές κι ελιγμούς. Για να κατεβούμε από την περιοχή "Μουντέ" μέχρι το Γιαλισκάρι μας πήρε 4 ώρες.
Εδώ κάπου στην αρχή της διαδρομής. Αριστερά πάει για το "Μονοπάτι του Μύρσωνα". Δεξιά πάει για το "Μονοπάτι των Ξωτικών".
Μαζί μας είχαμε μια από τις καλύτερες κυνηγούς μανιταριών μόνο που είχε ξεχάσει να πάρει μαζί το καλάθι της. Μέσα στη πλαστική τσάντα τα φρεσκοκομένα μανιτάρια ζουλιούνται και κινδυνεύουν να σαπίσουν.
Όμορφος πορφυρός μανίτης, πλην δηλητηριώδης ("Σκυλομανίτης" ή απλά "Σκύλος").
Η Λήδα με πίσω της την Χαράδρα του Μύρσωνα
Ο γευστικότατος Κουμαρίτης. Προσέξτε τις χρωστικές ουσίες που έχουν βάψει τα δάχτυλα της κυνηγού.
"Μύρσωνας" πάει να πει "Ποταμός με τις πολλές Μυρσινιές". Εδώ η Ουρανία σπάει μύρτιλα για να μυρίσει το μοναδικό άρωμά τους.
Νευρίτης -βρώσιμος
Παλέψαμε αρκετή ώρα στη ζούγκλα έξω από το μονοπάτι για να βρούμε αυτήν την κρυφή Αγγελολιβάδα. Άξιζε όμως τον κόπο.
Ο φωτογράφος ζαλίστηκε. Που να εστιάσω; Στο μανιτάρι ή στην Λήδα; Έτσι η φωτογραφία βγήκε ένα ωραίο φλατ φλου.
Πάρα πολλοί Κουμαρίτες. Η Σοφία δεν ρισκάρει να τους χαλάσει βάζοντας τους μέσα στην τσάντα. Τους κρατάει στο χέρι.
Η Ξένια έχει πολλές ερωτήσεις. Η Σοφία έχει πολλές απαντήσεις. Τα πορτοκάλια έχουν πολλές φέτες.
Μοιάζει με σφουγγάρι στο βυθό κι όμως είναι μανιτάρι και τρώγεται.
Η Έφη κρατάει ένα τεράστιο "Τσαμπιόν". Τι πάει να πει "τσαμπιόν"; Πρωταθλητής; Όχι, μου λένε. Το "τσαμπιόν" βγαίνει από το "Σαμπινιόν" (Champignon) -το μανιτάρι γαλλικού τύπου που βρίσκουμε στα σουπερμάρκετ. Είναι το ίδιο είδος, αλλά άγριο όπως βγαίνει στη φύση.
Γέρικος πεύκος. Κακά μανιτάρια, καλή σκηνοθεσία.
Η Έφη κι η Ουρανία χαρούμενες.
Τέλος εκδρομής στον Αρμενιστή. Τα δάχτυλα της Σοφίας θα πάρουν μέρες να καθαρίσουν από τις χρωστικές.
Επόμενη εκδρομή, πρώτη του 2009 :
Διάσχιση του Δάσους του Ράντη.
Διάσχιση του Δάσους του Ράντη.
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Μη με ρωτήσει κανείς για μανιτάρια. Δεν έχω ιδέα. Κι αυτά που έγραψα μου τα είπανε. Εκτός από μανιτάρια, ό,τι άλλο θέλετε, να σας πω.
Γειααα...
Δεν θα ρωτήσω για μανιτάρια. Θα πω μόνο, να ξέρεις μου λένε, πολύς κόσμος επισκέπτεται, χαζεύει και καμαρώνει τούτο το blog.
Ρε παιδιά, αφήστε κάνα σχόλιο στον άνθρωπο, ρεεεε!
Το ίντερνετ δεν είναι τηλεόραση, βρε. Πως νομίζετε ότι ανεβαίνουν και ανανεώνονται αυτές οι σελίδες αν όχι χάρη στο feedback (ανταπόκριση) των αναγνωστών;;;
Μονο για τα πολιτικα, ποδοσφαιρο κ ανεκδοτα παιρνεις πολλα σχολια. Αστο, νανουλα. καλη κι η ηρεμια.
Εχετε απιστευτη φυση στην Ικαρια!Πολλους χαιρετισμους απο την Καρπαθο!
Ώπα βρε! Ευχαριστούμε! Γεια χαρά εκεί πέρα αδέλφια!
Εξαιρετική ανθολογία άρθρων στο ιστολόγιό σας. Με μια γρήγορη ματιά δεν βρήκα ένα που προσωπικά να μην επικροτώ.
Δεν μπόρεσα να βάλω σχόλιο στο ιστολόγιο σας οπότε το γράφω εδώ.
Αυτό μάλλον είναι Κάρπαθος. Καλό υψόμετρο για μια ανάσα και ομαδική πόζα. Βλέπω όμως πως είναι οι πλαγιές. Σαν πολλά κατσίκια να έχουν περάσει από κει. Πάσχετε κι εσείς απ' αυτή την αδικία;
καλησπέρα παιδιά, συγχαρητήρια για την δουλεία που κάνετε.. το μανιτάρι που ονομάζεται Νευρίτη δεν είναι αυτό, τουλάχιστον αυτό που λένε οι περισσότεροι ικαριώτες..πάντα με τα λαϊκά τοπικά ονόματα δημιουργείται σύγχυση..τσεκάρετε το Infundibulicybe geotropa (Clitocybe g.)..
Ευχαριστούμε Γιάννη. Θα διαβιβάσω την παρατήρησή σου στην ειδική επί των μανιταριών του Συλλόγου μας. Πράγματι γίνονται συχνά μπερδέματα.
Δημοσίευση σχολίου