Πως περάσαμε στο Μονοπάτι των Ξωτικών

Η αναμονή άξιζε τον κόπο. Η Κυριακή 17 Απριλίου ήταν μια τέλεια ανοιξιάτικη μέρα κι έτσι η πεζοπορία από τις Ράχες στον Κάμπο έγινε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες.

Η πολύ ιδιαίτερη αυτή διαδρομή δεν διέψευσε τις προσδοκίες.

Βρήκαμε το γνωστό μας τοπίο καταπράσινο και παρθένο όπως ακριβώς ήταν και το 2006 όταν ανοίχτηκε το μονοπάτι που το διαπερνά.

Όπως είχαμε πει, ξεκινήσαμε να περπατάμε από το "μικρό φράγμα" στη θέση "Βαθές" κοντά στο Μοναστήρι Μουντέ κατά τις 11 πμ.

       

Ήμασταν περίπου είκοσι άτομα όλων των ηλικιών και αφού η πορεία ήταν ομαλή, χωριστήκαμε σε διάφορες παρέες. Φυσικά είχαμε δώσει προσοχή να υπάρχει υπεύθυνος οπισθοφυλακής για να μαζεύει τους καθυστερημένους για να μην χαθούν, καθώς η διαδρομή, αν και σηματοδοτημένη, κάνει αρκετές ξαφνικές λοξοδρομήσεις. Δουλειά του οπισθοφύλακα ήταν επίσης να κλείνει τις "ποριές" -ένα θέμα πολύ σημαντικό για κάθε πεζοπορία στην Ικαρία.

       

Το πρώτο τμήμα της διαδρομής ήταν ένας ήσυχος στενός χωματόδρομος μέχρι το παλιό χωριό "Πλατέδων" κοντά στους Λαψαχάδες. Εκεί, στο παλιό εκκλησάκι του Άη Γιάννη του Πρόδρομου, ξεκουραστήκαμε για λίγο, ενώ κάποιοι ανέλαβαν να ψάξουν λίγο πιο πάνω για ερείπια σπιτιών του 17ου αιώνα - όμως χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Μάλλον πρέπει να είναι κανείς πεπειραμένος σ' αυτό το "σπορ".

 

Συνεχίσαμε μετά προς άλλον έναν παλιό οικισμό, το "Κεραμωτό". Σε λίγο, κι ενώ ο καιρός ήταν καλός, καθώς πλησιάσαμε στη λαγκαδιά του ποταμού "Φείδος", σηκώθηκε ένα κρύο αεράκι και υγρή ομίχλη απ' το πέλαγος.

Όλοι ανατρίχιασαν. Κι έτσι ενώ είχαμε σκοπό να εξερευνήσουμε λίγο εκείνη τη λαγκαδιά, τρέξαμε να περάσουμε το ρέμα και να χωθούμε μέσα στο δάσος. Ευτυχώς ωστόσο δεν ήταν παρά ένα ξαφνικό γύρισμα του καιρού -αναγγελία των βοριάδων που θα φυσούσαν στο Αιγαίο τις επόμενες ημέρες.

Πολύ σύντομα η κρύα ομίχλη σκόρπισε, ο άνεμος έπεσε κι εμείς συνεχίσαμε την πορεία μας.

Μπήκαμε στο πιο βαθύ δάσος. Είχαμε πάρει μαζί μας κλαδευτήρια και κόβαμε διάφορα κλαδιά, όμως με χαρά είδαμε (εμείς τουλάχιστον οι γνώστες (παλιά ξωτικά) της διαδρομής) ότι το μονοπάτι δεν είχε "ράψει" (= κλείσει από τη βλάστηση) παρόλο που είχε να καθαριστεί αρκετά χρόνια. Ο λόγος μάλλον ήταν ότι μέσα σ' αυτά τα "τούνελ" που είχαμε ανοίξει παλιά, δεν φτάνει ο ήλιος. Καθώς επικρατεί ημίφως ακόμα και το καλοκαίρι, τα φυτά δεν αναπτύσσονται εκτατικά, κλείνοντας το μονοπάτι, αλλά προτιμούν την κατακόρυφη ανάπτυξη προς το φως.

Ίσως όμως να φρόντισαν γι' αυτό τα ξωτικά.
.

Για να τα τιμήσουμε λοιπόν, αποφασίσαμε να διασχίσουμε το βαθύτερο και πιο μυστηριακό κομμάτι της διαδρομής, δηλ. το δάσος ανάμεσα στο "Κεραμωτό" και στο "Λύδι", χωρίς να μιλάμε, απόλυτα σιωπηλοί. Το "αμίλητο περπάτημα" στο μισοσκότεινο πράσινο τούνελ κράτησε μισή ώρα και ήταν παράξενη εμπειρία για όλους. Ήταν το πιο "ξωτικίσιο" κομμάτι του μονοπατιού.

 

Μετά το Λύδι, όπως είναι χαραγμένη η διαδρομή, η είσοδος στο Μοναστήρι της Θεοκτίστης γίνεται με ασυνήθιστο τρόπο. Το μονοπάτι διασχίζει τα παλιά κτήματα της Μονής και περνάει ακριβώς δίπλα από το ερειπωμένο "μέγαρο" του ιδρυτή και ηγούμενου του μοναστηριού.

Για την ιστορία του μιλήσαμε καθώς ξεκουραζόμασταν στην αυλή μπροστά από τον μανιταροειδή βράχο, τη γνωστή "Θεοσκέπαστη".

Μετά πήραμε δρόμο και, αφού περάσαμε από ένα θλιβερό νεκροταφείο φορτηγών, βγήκαμε στο χωριό "Πηγή" που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το μοναστήρι.

     

Από την Πηγή κατεβαίνοντας προς την κοιλάδα του Κάμπου το τοπίο άλλαξε εντυπωσιακά. Άφθονα χόρτα και βότανα, κράταιγοι, πρίνοι και δρυς, μια βλάστηση που λάτρεψαν οι βοτανολόγοι και χορτοσυλλέκτες της παρέας.

Κάποια στιγμή κατηφορίζοντας βρεθήκαμε μπρος το πανόραμα της κοιλάδας με τα αγροτόσπιτα, τις καλλιέργειες και τα φρεσκοσκαμμένα αμπέλια. Ο Αμερικανός φίλος Thomas που ήταν μαζί μας και στην προηγούμενη εκδρομή, είπε ότι του θύμιζε κοιλάδα στα βουνά του Μεξικού (!).

Δεν είχαμε προλάβει να κουραστούμε πολύ, όταν φτάσαμε στον Κάμπο και καθήσαμε στου Ζαχαρία. Καφές, πορτοκαλάδες, μεζεδάκια. Η εκδρομή είχε τελειώσει. Όλα πήγαν καλά.

Η διαδρομή στο Μονοπάτι των Ξωτικών δεν έχει εντάσεις ή συναρπαστικά αξιοθέατα, αφήνει όμως μια πολύ καλή αίσθηση στον πεζοπόρο. Όπως είπε κάποιος, "Είναι η Ικαρία όπως ήταν παλιά..." Γι' αυτό όποτε χρειαζόμαστε επαφή μ' αυτήν την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, θα ξαναπηγαίνουμε εκεί.

Τις φωτογραφίες χρωστάμε στη Μαριανίνα, στον Thomas και στην Jackie που μας αφιερώνει στο μπλογκ της ειδική καταχώρηση.

Τους ευχαριστούμε, όπως ευχαριστούμε όλους όσους συμμετείχαν.