Τι κάναμε στου Ρυάκα και τι σημαίνει αυτό για σας

.

.

Γεια σας
Όπως είχαμε πει στο προηγούμενο ποστ, σκοπός της εξερεύνησης ήταν να συνδέσουμε τα δυο πιο εντυπωσιακά φαράγγια του νησιού, της Χάλαρης στο βορρά και του Ρυάκα στο νότο, σε μία ενιαία διαδρομή που θα την ονομάσουμε: Μονοπάτι των Δύο Φαραγγιών.

 Το πρόβλημά μας ήταν ότι καθώς η νότια πλευρά του νησιού είναι πολύ απότομη, η ανάβαση του φαραγγιού του Ρυάκα δυσκολεύει υπερβολικά από ένα ορισμένο υψόμετρο και μετά. Όπως αποδείχτηκε στην εξερεύνηση του 2013, όσο ανεβαίνει κανείς προς το "Σελίνι" και τις βραχοπλαγιές που περιβάλλουν το οροπέδιο "Εριφή", η ανάβαση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη (αν και όχι αδύνατη), καθώς η κλίση μεγαλώνει, ενώ ψηλά γλιστερά λούκια και μεγάλοι βράχοι επίσης εμποδίζουν τη πορεία.
 Έτσι αποφασίσαμε να αφήσουμε αυτή τη διαδρομή για τους πιο έμπειρους κι ανθεκτικούς αναρριχητές. Αντί για το Σελίνι λοιπόν, σκεφτήκαμε να δοκιμάσουμε να προσεγγίσουμε το φαράγγι του Ρυάκα από το εκκλησάκι 'Αη Γιάννης Θεολόγος στην περιοχή "Γέλι" όπου καταλήγει γνωστό σηματοδοτημένο μονοπάτι. Αυτό το εκκλησάκι κτίστηκε τον 15ο αιώνα. Εκεί γύρω, αν και σήμερα είναι άγρια ερημιά, βλέπει κανείς αρκετά ίχνη κατοίκησης και ερείπια κελιών. Τα έκτισαν, όπως λέγεται, στις αρχές του 19ου αιώνα "Κολλυβάδες" καλόγεροι που είχαν έρθει από τη Μονή Ευαγγελίστριας Λευκάδας που βρίσκεται κοντά στον Άγιο Κήρυκο, η οποια άκμαζε εκείνη την εποχή.

.

.

 Το φαράγγι του Ρυάκα απέχει ελάχιστα από το Γέλι. Θεωρώντας ότι κάπου εκεί θα βρίσκαμε ένα βατό πέρασμα για την κοίτη του ποταμού, η παρέα μας χωρίστηκε σε δύο ομάδες. Η μία ξεκίνησε από την παραλία του Ρυάκα δυτικά του Μαγγανίτη και άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά το ποτάμι, ενώ η άλλη ομάδα ξεκίνησε από τις Ράχες, αρχίζοντας την πορεία από το οροπέδιο της Εριφής, λοξοδρομώντας από το μονοπάτι της κορυφογραμμής στα αριστερά με κατεύθυνση τον Άγιο Θεολόγο.

  Σ' αυτή τη διαδρομή, αφού στην αρχή διασχίσουμε ένα μέρος του οροπεδίου, περνάμε στη νότια απόκρημνη πλευρά του νησιού, όπου βαδίζουμε α) ανάμεσα σε τεράστιους βράχους, β) μέσα σε πυκνό δάσος πρίνων, γ) κάτω από μια σειρά από πολύ εντυπωσιακές βραχοπλαγιές. (Ναι! 'Oλα αυτά μαζί!!!) 

  Φτάνοντας στον Άη Γιάννη (ή Άγιο Θεολόγο), ξεκουραζόμαστε λιγάκι. Εκεί τελειώνει το καθαρό, σημαδεμένο μονοπάτι και θα αρχίσει η αναζήτηση για το πέρασμα. 

 Προχωρώντας ανατολικά με γενική κατεύθυνση προς τον ποταμό, απλωνόμαστε ψάχνοντας ανάμεσα σε πυκνά ρείκια και βράχια. Τα αγόρια κατηφορίζουν, ενώ τα κορίτσια αντίθετα,  κινούνται κατά μήκος της πλαγιάς, μένοντας περίπου στο ύψος της εκκλησίας, και είναι εκείνες που στέκονται πιο τυχερές και βρίσκουν το πέρασμα!

 Όπως φαίνεται στις πολλές φωτογραφίες που τραβήξαμε, το πέρασμα από τον Άη Γιάννη στην κοίτη του Ρυάκα βρίσκεται στα ανατολικά, μόλις λίγο χαμηλότερα από το εκκλησάκι, στη ρίζα μιας πολύ εντυπωσιακής βραχοπλαγιάς που το χειμώνα πρέπει να σκεπάζεται με αφρισμένα νερά που πέφτουν.
Όμως το τοπίο ξεγελά. Σύντομα καταλαβαίνουμε ότι αυτό το ρέμα δεν είναι ο καθεαυτό Ρυάκας, αλλά ο δυτικός παραπόταμός του. Κατεβαίνοντας αυτή τη ρεματιά που είναι αρκετά απότομη και κλείνεται ολόγυρα από θεαματικούς γκρεμούς με χρωματιστά πετρώματα, σε λίγο επιτέλους βρισκόμαστε μέσα στην κεντρική κοίτη του φαραγγιού.

 Αν και δεν λείπουν τα δύσκολα περάσματα (ειδικά για όποιον δεν θέλει να βραχεί), η πορεία μέσα στο κεντρικό φαράγγι είναι αισθητά πιο ομαλή, με ευχάριστες ανάπαυλες στις πολυάριθμες πλατιές "ανεβάθρες"**

 Σε λίγο οι δύο ομάδες συναντιούνται. Αν και το πρόγραμμα ήταν η πρώτη ομάδα να επιστρέψει στον Άγιο Θεολόγο για να σιγουρέψει τη διαδρομή και το πέρασμα, ποιός μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά του φαραγγιού και στο κάλεσμα της θάλασσας; Τουλάχιστον, το αρχείο του Ρυάκα εμπλουτίστηκε με μια σειρά από καλές φωτογραφίες. Αυτό το φαράγγι, εκτός από χρωματιστό, σωληνωτό, έχει και πολύ μεγάλη φωτογένεια.

 Μετά αρκετή ώρα φτάνουμε στην έξοδο, στον παλιό κατεστραμμένο δρόμο που έρχεται από τον Μαγγανίτη, και αποχαιρετάμε τον ποταμό. Τώρα ένα μπανάκι στην ερημική παραλία είναι ό,τι πρέπει. Σ' αυτή τη πεζοπορία περάσαμε πάρα πολλά διαφορετικά τοπία, ατμόσφαιρες και κλίματα -το ορεινό, σχεδόν αλπικό της Εριφής, τους υγρούς, χρωματιστούς γκρεμούς στο πέρασμα του Ρυάκα και βέβαια το ίδιο το φαράγγι που είναι σαν μινιατούρα Κολοράντο και που από μια παραξενιά της φύσης, συνηθισμένη σ' ένα νησί με τόσο έντονο ανάγλυφο, δεν φαίνεται από πουθενά.

 Τώρα ένα μπανάκι στην ερημική παραλία είναι ό,τι πρέπει. Μετά στο χωριό για φαγητό σε μια ταβέρνα και για το τέλος, ένα θριαμβευτικό ηλιοβασίλεμα! 

Εννοείται ότι θα ξαναπάμε. Δεν είναι μόνο γιατί πρέπει να ασφαλίσουμε και να σηματοδοτήσουμε τη διαδρομή (ειδικά το πέρασμα Ρυάκα-Γέλι), ούτε μόνο γιατί -όπως είπαμε πριν- θέλουμε να φτιάξουμε το "Μονοπάτι των Δύο Φαραγγιών". Θα ξαναπάμε γιατί μας αρέσει ο Ρυάκας και τον θεωρούμε κάπως σαν δικό μας!

Δείτε τον χάρτη ο οποίος εκτός από μια διαδρομή στην περιοχή ακολουθώντας ένα ασφαλές και σηματοδοτημένο μονοπάτι, περιέχει και πάρα πολλές φωτογραφίες!

Ευχαριστούμε που μας διαβάζετε!

** Στην Ικαρία οι ποταμίσιες λίμνες ονομάζονται συνήθως "λιβάδες" ή "αγγελολιβάδες" όταν είναι μεγάλες και βαθιές. Όμως, όταν βρίσκονται σε απότομες, ψηλές βαθμίδες και ενώνονται μεταξύ τους με μικρούς καταρράκτες, ονομάζονται και "ανεβάθρες", όπως οι γνωστές βάθρες της Σαμοθράκης.


Όπως πάντα, σχόλια, ερωτήσεις, πληροφορίες και παράπονα εδώ καθώς και στο γκρουπ "Ορειβάτες Πεζοπόροι Ικαρίας" στο facebook.

.