Περισσότερα για τη σηματοδότηση

Ένα πορτοκαλί μονοπάτι στη Σκιάθο

Πρόσφατα μια παλιά καλή φίλη ειδοποίησε ότι η Φυσιολατρική Κίνηση “ΒΡΙΛΗΣΣΟΣ” διοργανώνει για άλλη μια φορά Εκδρομή στην Ικαρία (18-20 /6/10). Οι “Βριλησσοί” ήταν οι πρώτοι Έλληνες πεζοπόροι-ορειβάτες που γνωρίσαμε και καθοδηγήσαμε σε μοναδικές διαδρομές που έμειναν αξέχαστες. Κι επίσης ήταν οι πρώτοι εθελοντές που φιλοξενήσαμε κι ιδρώσαμε μαζί τους σε τόσα προγράμματα. Μέσα σ' αυτά η ελαφρύτερη μικροδουλειά ήταν η σηματοδότηση. Ο πιο κουρασμένος συνήθως άφηνε τη τσάπα και έπιανε το πινελάκι. Είχε βέβαια μια δυσκολία: οι λιγότερο δεξιοτέχνες ζωγράφοι πιτσιλούσαν με σταγόνες ανεξίτηλης πορτοκαλί μπογιάς τα ρούχα και παπούτσια τους. “Ανάμνηση από το volontariat” έλεγαν.

Ψάχνοντας στην ιστοσελίδα τους για την ανακοίνωση της εκδρομής στην Ικαρία, χαζεύοντας τις φωτογραφίες ιδιαίτερα από τις εθελοντικές δράσεις τους, υπήρχε μια ευχάριστη έκπληξη. Πριν δυο χρόνια όταν έκαναν ένα παρόμοιο volontariat με της Ικαρίας στη Σκιάθο ("στα χνάρια της Φόνισσας του Παπαδιαμάντη" -από το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στο μοναστήρι του Μονή Αγίου Χαραλάμπους και από εκεί στο Κάστρο)) για τη σηματοδότηση εφάρμοσαν το ίδιο σύστημα που είδαν και δούλεψαν στην Ικαρία: ανάλαφρες χειροποίητες πινακιδούλες, ζωγραφιστά γράμματα και πορτοκαλί βούλες!

Εξάγουμε “τεχνογνωσία”; Όχι. Για παράδειγμα, στις Βαλκανικές χώρες το σύστημα είναι γνωστό κι εφαρμόζεται από χρόνια.

Στην Ελλάδα όμως που, είτε επειδή έχουμε τάση προς το “ακριβό” και το γκλάμουρ, είτε επειδή θέλουμε περιθώρια για εργολαβίες και κερδοσκοπίες, η απλότητα δεν ήταν μέχρι πρόσφατα προσφιλής ως ιδέα.

Τέλος πάντων, στη Σκιάθο υπάρχει τώρα ένα “πορτοκαλί μονοπάτι”. Αν ξέρετε άλλα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, να το πείτε.

Ανοιξιάτικη Σηματοδότηση Πεζοπορικών Διαδρομών

Αν αναρωτηθήκατε γιατί, αφού είναι Άνοιξη, δεν ανεβαίνουν σελίδες με νέες εκδρομές, ο λόγος είναι ότι ακολουθούμε τις Καταστατικό μας και ασχολούμαστε με τη σηματοδότηση!

Τα μονοπάτια δεν υπάρχουν έτσι απλά "εκεί έξω", αιώνια, ακατάλυτα και διαθέσιμα. Είναι ανθρώπινες κατασκευές και από τότε που (κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970) έπαψαν να χρησιμοποιούνται ως μοναδικοί δρόμοι, τα περισσότερα θα είχαν κλείσει, καταστραφεί ή εξαφανιστεί. Εκτός κι αν κάποιοι άνθρωποι, αγρότες ή πεζοπόροι, ατομικά ή συλλογικά, δεν φρόντιζαν να τα κρατούν ανοιχτά με το κλαδευτήρι, το πριόνι και τη τσάπα και τελικά -για τους επισκέπτες μας, αλλά και για μας τους ίδιους και τα παιδιά μας- με το πινελάκι ξανά και ξανά κάθε χρόνο.

Όχι λοιπόν τα μονοπάτια δεν υπάρχουν "εκεί έξω" από μόνα τους. Κάποιοι άνθρωποι έχουν φροντίσει και φροντίζουν συνεχώς "τα μονοπάτια να είναι εκεί έξω". Αυτό κάνουμε φέτος την Άνοιξη. Με τα σημαδάκια μας διευκολύνουμε πεζοπόρους να περπατήσουν με σιγουριά. Κι εκείνοι με τη σειρά τους βοηθούν, με τα πατήματά τους στο χώμα, σιγά-σιγά, "ο ένας πισ' τον άλλον", τα πατούν και τα κρατούνε ανοιχτά.

Πάντως κάποια στιγμή θα πάμε κάποια εκδρομή τελικά. Το πολύ το πινελάκι το βαριέται κι ο ... μπογιατζής.